Shuumatsu no Laughter 1

อันนี้ทำเพราะอยากทำเล่นๆเฉยๆนะงับ พอดีคน PR โค้ดเบรคเกอร์ป๋มยังไม่ส่งกลับมา แล้วไปเหลือบเห็นเรื่องนี้เข้า คิดว่าน่าสนุกดีก็เลยแปล

ป๋ม redraw หน้าคู่มาให้นะงับ ให้เลยทั้งแบบใส่แปลแล้วและแบบไม่มี (เหลือไว้แต่ชื่อญี่ปุ่นที่ขี้เกียจลบ - -") เผื่อใครไม่ถูกใจก็ไปใส่คำกันเอาเองแล้วกัน ถ้าอยากเอาไปใช้ก็ตามใจเลยงับ อันนี้ไม่ต้องเครดิตก็ได้ แค่หน้าเดียว แต่บอกป๋มซักหน่อยก่อนเอาไปใช้ก็จะดีนะงับ

Pg. 2-3: Thai / Untypesetted

ถ้าว่างๆและยังไม่เห็นมีใครทำแสกนเลชั่น เดี๋ยวป๋มประเดิมตอนแรกเต็มตัวให้เลยก็ได้ แต่ไม่รับปากนะงับว่าจะทำต่อ พอดีป๋มงานยุ่งมากๆ ถ้ามีคนช่วยคลีนยังพอว่า (อันนี้รายสัปดาห์ แค่ 20 หน้าน่าจะพอโอเคอยู่อ่ะนะ) แต่ถ้าให้ป๋มคลีนเอง ป๋มทำให้แค่ตอนเดียวนะงับ อย่างน้อยๆก็ช่วยในพวกหน้าขวาก็ได้ redraw ถ้าทำไม่เป็นเดี๋ยวถ้าว่างๆแล้วป๋มช่วยทำให้ - -"



ขูมัตซึโนะลัฟเตอร์ (กัมปนาทโลกา)
ตอนที่ 1 "ชายผู้เป็นอมตะ"
หน้า 1
[เมื่อใดที่โลกนี้เต็มไปด้วยความหยิ่งพยองและความเลวทราม]
[ปีศาจขาว 101 ปากจะปรากฏและกลืนกินทุกสิ่งทุกอย่างเข้าไป]

[ผู้คนต่างก็ใช้ชีวิตโดยลืมซึ่งคำพยากรณ์นี้]
[และแล้ว ยามเที่ยงของวันที่เปรียมเปิบไปด้วยความอาราม]
[ปีศาจตนนั้นก็ปรากฏตัวอย่างเงียบสงัด]

[เมื่อปีศาจนั้นคำรามก้องถึงจุดจบของโลก]
[โลกก็ได้ถูกปกคลุมไปด้วยความมืดมน]

[ภายในโลกที่ค่อยๆถูกกลืนกินไปนั้น]
[เหล่านักพยากรณ์และศิษย์]
[ได้รวบรวมผู้คนอย่างลับๆเพื่อลุกขั้นต่อสู้กับปีศาจนั้น]

[หลังศึกชิงตายกว่า 7 วัน ดาบแห่งแสงก็ได้ฉีกกระชากร่างๆนั้น]
[และทลายปิศาจลงจนได้]

[แล้วจริงหรือ]

** เรื่องใหม่ของทานาเบะ เยลโล่ห์!!! (เปิดฉากด้วย 59 หน้า) **

หน้า 2-3
ตรงชื่อเรื่อง - [อัศวินแห่งจุดจบผู้มีพลังปีศาจจะนำพาโลกนี้ไปในทางใดกัน!? ปิดท้ายปี 2012 ด้วยนักเขียน "ผู้ผนึกมาร" ทานาเบะ เยลโล่ห์]
[เปิดตัวการ์ตูนใหม่แนวนีโอดาร์กแฟนตาซี!!!!!!!]
[ตอนที่ 1 ชายผู้เป็นอมตะ]
[กัมปนาทโลกา]

ด้านซ้าย - ** ทั้งความมืดมนและความเศร้าของโลกใบนี้ ฉันจะเขมือบมันให้หมด!! **

หน้า 4
[20 ปีต่อมา]

** ตราอันน่าสพรึงกลัวนั้นแฝงไว้ซึ่งอะไร...!? **

??? - แฮ่ก

แฮ่ก
แฮ่ก

เฮือก...

อุ๊ก...

หน้า 5
อุ๊ก...

หน้า 6
คน - เจอมั้ย!?
ชิ ฝนมันดันชะเอารอยเลือดออกไปหมดเลย...
มันไปไหนแล้วฟะ!?

ไม่ไหวว่ะ
แค่นั้นไม่ทำให้มันตายหรอก
ต้องตัดหัวมัน
ตัดให้เป็นชิ้นๆแล้วเอาไปฝังไว้หลายๆที่

หาตัวมันให้เจอ!

ไอ้ปีศาจ!

??? - แฮ่ก

แฮ่ก

หน้า 7
[อีก 5 ปีต่อมา]

คนเมือง - ปีศาจ

หน้า 8
ดูตรงแก้มนั้นซิ
ตรานั้นมัน...
"ปากปีศาจ"...!
ตราบาป...
พวกอมตะ...
พวกปิศาจสิง...
ปิศาจอมตะ

ทำไมกัน...!
พระเจ้า
ได้ทอดทิ้งเมืองนี้ไปแล้วรึไง...

ถึงได้มีปิศาจตัวใหม่"โผล่มาอีก"...!!

เอ๋ะ!

เดี๋ยว!
เอาเข้าไปใกล้มัน
หมอนั้นเป็น...

ฮารุ - อ่ะ

หน้า 9
คนเมือง - เหวอ...

นี่เธอ
อันตรายนะ!
รีบหนีเร็วเข้า!
เดี๋ยวก็โดนฆ่าหรอก!
เร็ว!!
หนีไป!
ฮารุ - อุ๊ก...

ปิศาจ - เห้ยยยยย!!
ไม่เป็นไรน่า!!
อย่าร้องนะ อย่าร้อง!!

หน้า 10
เอ้า เด็กดีๆ
ไม่เจ็บ...ไม่เจ็บน่ะ!
เธอออกจะแกร่งไม่ใช่รึ?
นะ?
ฮารุ - ก็....
ปิศาจ - ถลอกนิดหน่อยแค่นี้ จิ๊บจ๊อย
อย่าร้องกับเรื่องแค่นี้เลย เนอะ
ฮารุ - ไม่ใช่เรื่องนั้น...

พี่อย่าทิ้งฮารุแบบนี้ซิ!!

ปิศาจ - ยัยบ๊องเอ๊ย ใครบอกฉันจะทิ้งล่ะ?
โทษที ขาชั้นมันยาวไปนิด
โทษทีนะ

นี่น้องฉัน
มีปัญหาอะไร?

หน้า 11
เป็นว่า ช่วยพาฉันไปหาผู้ว่าที่นี่ทีซิ

ผู้ว่า - แล้ว
ท่านต้องการอะไรจากเมืองของเรารึ?
[ผู้ว่า (เจ้าเมือง) รูดอล]

หน้า 12
ปิศาจ - ก็เมืองนี้ถูกปิศาจหมายตาอยู่ไม่ใช่เรอะ?

ผู้ว่า - ใช่ ถูกอย่างที่ท่านว่า...
ตั้งแต่ชายคนนั้น
ปรากฏตัวในเมืองนี้ก็ปาเข้าไป 5 ปีแล้ว

กว่า 30% ของชาวเมืองถูกมันฆ่าตาย
อีก 20% ก็หนีออกจากเมือง
พวกเราจำเป็นต้องส่งอาหาร ของใช้ และหญิงสาว
ไปให้มันตามที่มันขอมา

เราถึงขีดสุดของเราแล้ว
ถ้าให้ผมผู้ตรงๆ เราไม่สามารถรับ "คนที่สอง" ได้หรอกนะ

ถ้าท่านต้องการอาหารล่ะก็
ผมว่าท่านน่าจะไปลองหาจากเมืองอื่นดีกว่านะครับ...

หน้า 13
คนเมือง - ทำไม!
ทำไมถึงต้องมีปีศาจถึงสองตัวมาที่เมืองนี้ด้วย!?
เมืองเราต้องสาปจริงๆงั้นเรอะ...?
แต่ว่า ตอนนั้น

ตอน "เที่ยงรัตติกาล"ที่ทำคนตายไปกว่า 70% ของทั้งโลก
ปีศาจขาวไม่ได้ปรากฏตัวที่เมืองนี้นี่

ไม่ต่างกันหรอก
ที่ๆไม่ถูกเที่ยงรัตติกาลก็มีพวกอมตะที่มีตรา"ปากปีศาจ"อาละวาด
จะที่ไหนก็เหมือนกัน...
ปีศาจยังไม่ดับสูญไปหรอก...!
พอทีเหอะ!

ถ้ามันอยากได้แค่อาหารก็น่าจะ...
ปีศาจ - แล้ว

พวกนาย
ฆ่าคนที่มีตราปากปีศาจนั้นไปกี่รอบแล้วล่ะ?

หน้า 14
เท่าทีฟังมา ศัตรูก็มีแค่คนเดียว
ขอแค่ลงมือซักหน่อยและเอาคนไปรุมเยอะๆก็น่าจะพอทำอะไรได้บ้างแล้ว

อย่าทำเป็นผู้เคราะห์ร้ายหน่อยเลย
ฉันฟังมาจนเอียนแล้ว

เรื่องเมื่อกี้นายก็กุขึ้นมาเอง
ถ้าคนหายไปมากขนาดนี้ คนคงหมดเมืองแล้วล่ะ
นายคงไม่ได้อ้วนท้วนสมบูรณ์แบบนี้

หมอนั้นก็แค่โชคร้ายนิดหน่อยที่เป็นอมตะ...
ต่อให้นายจะตัดหัว แปะหัว
แลเป็นชิ้น หรือเผาจนเหลือแต่เถ้า

เขาก็คืนชีพมาต่อหน้าพวกนายอยู่ดี

พอผ่านไปหลายๆครั้ง พวกนายก็เริ่มมีความกลัวในตัวเขามากขึ้น
ในขณะที่เขาก็มีความเกลียดแค้นพวกนายมากขึ้น
เป็นวงจรอุบาทแห่งการทำลายล้าง

ฉัน
เข้าใจความรู้สึกของหมอนั้นที่สุด...

หน้า 15
"ไม่เชื่อมนุษย์อีกต่อไปแล้ว"

"ไอ้พวกที่ทำให้ฉันต้องทุกข์ทรมาน"
"ฉันจะให้มันชดใช้อย่างสาสม"

"ฉันมีเวลาอยู่อีกถมเถ"
"ฉันจะรีดคั้นเลือดพวกมัน"
"ไปทีละน้อยๆ"

"จนหยาดสุดท้าย"

เพราะงั้น ฉันมีข้อเสนอ คุณผู้ว่า

หน้า 16
ฉันจะเก็บหมอนั้นเอง

ด้วยค่าตอบแทน 2 อย่าง
ข้อมูลเกี่ยวกับหมอนั้น
และก็เงิน

เรามาทำสัญญากัน
เท่านี้พวกเราจะได้ไม่ต้องบาดหมางกัน
ฟังดูไม่เลวเลยใช่มั้ยล่ะ?

ผู้ว่า - เก็บคนที่เป็นอมตะ...?
หมายความว่ายังไงรึครับ?

ก็ตามนั้นเลยไง
ฉันจะจบชีวิตที่วกวนนั้นเอง

หน้า 17
ฉันเป็น "นักล่าปีศาจ" นะ ผู้ว่า

เป็นจุดยืนที่พวกนายไม่มีทางแตะต้องได้
พวกอมตะนะ รู้แกวของพวกอมตะด้วยกันอยู่แล้ว
การล่าพวกเดียวกันคือความชำนาญของฉัน

ไงล่ะ?
จะทำสัญญากับฉันมั้ย?

หน้า 18
คนเมือง - หมอนั้นปรากฏตัวออกมาเมื่อง 5 ปีก่อน
ชายผู้มีตราปากปีศาจ "โกโดว"

ปิศาจ - เล่าเรื่องของโกโดวที่นายรู้ให้ฉันฟังที

คนเมือง - เขาเป็นผู้ชายร่างใหญ๋ล่ำสันอายุประมาณ 40
แต่ฉันก็ไม่ค่อย...
เขาเป็นคนเงียบมากๆ ฉันเลยไม่เคยได้คุยกับเขา...

ปิศาจ - ทั้งที่นายอยู่ในกองกำลังปราบปราม ละเลงเลือดกับหมอนั้นตั้งไม่รู้กี่ครั้งเนี่ยนะ?

คนเมือง - นี่เอาจริงรึครับ ผู้ว่า!?
ไปทำสัญญากับปิศาจแบบนั้น!!

ผู้ว่า - พวกเราจำเป็นต้องสรุปข้อมูลเกี่ยวกับโกโดว
ผมเรียบเรียงรายชื่อคนที่เขาจะคุยด้วยได้แล้ว
พวกเจ้าเองก็ร่วมมือในการสัมภาษณ์ของเขาด้วยล่ะ

หน้า 19
ในเมื่อเขาบอกว่าจะจัดการกับปีศาจนั้นให้เราแล้ว
คนเมือง - ดูมีพิรุธซะขนาดนั้น ต่อให้ไม่ใช่ปิศาจพวกเราก็ปักใจเชื่อไม่ได้หรอกครับ!
แล้วเด็กตัวเล็กที่อยู่กับหมอนั้นมันอะไรกัน!?

ฮารุ - อืมมม
ปิศาจ - เป็นอะไรไป ฮารุ

ผู้ว่า - เห็นเขาว่าเป็นน้องสาวของเขานะ
เพราะไม่อยากให้น้องสาวเห็น
เขาเลยเป็นคนไม่ค่อยชอบความรุนแรงนะ

ปิศาจ - ไอ้บ้าตัวไหนมันชงชาร้อนโคตรนี่ให้น้องตูฟะ ห๊า!?

คนเมือง - เหวอออ!!!
ปิศาจ - ตูยังสัมภาษณ์เอ็งไม่เสร็จเลยนะเฟ้ย
กลับมานี่!!
ฮาร - ไม่เอาน่าพี่!
หนูสบายมาก!
ไม่ร้องด้วย!!

คนเมือง - ต้องเป็นกับดักแน่ๆครับ
ปิศาจจะไปมีครอบครัวได้ไงกัน...เด็กคนนั้นต้องเป็นตัวประกันอะไรซักอย่างแน่ๆครับ!
ปิศาจจะมาล่าปิศาจกันเองแบบนี้ มันต้องมีแผนอะไรแน่ๆ...!

หน้า 20
ผู้ว่าครับ
เลิกให้มันทำอะไร...
ผู้ว่า - แล้วจะให้ทำยังไง!!

นับตั้งแต่เที่ยงรัตติกาล ก็ยังไม่มีวิธีต่อกรกับปิศาจแห่งโลกใหม่ได้เลย
สำหรับตอนนี้ เรายังไม่ควรทำอะไร...
ในอีก 3 วัน พวกเราจะไปพบเขาเพื่อส่งอาหาร
เราจะพาหมอนั้นไปที่รังของมันด้วย

ถ้าเราทำตามมันแต่โดยดี ในอีก 3 วัน ปีศาจตัวใหม่ก็จะออกไปจากเมืองนี้ซักพักหนึ่งแล้ว
เรายังมีเวลาให้คิดอยู่...

ปิศาจ - เอาแค่นี้แหละ
ตอบข้อนี้ข้อสุดท้ายแล้วพอ

หมอนั้น
ตราปากปิศาจของโกโดวอยู่ที่ไหน?

หน้า 21
คนเมือง - ที่ไหล่ขวา...แถวๆนี้...
ปิศาจ - มีตรงไหนอีกมั้ย?

คนเมือง - ตรงไหน?
ปากปิศาจไม่ได้มีแค่ที่เดียวหรอกเรอะ!?
ปิศาจ - นายไม่จำเป็นต้องรู้เรื่องนั้นหรอก
ตอนที่นายฆ่าหมอนั้น นายถอดเสื้อของมันออกทั้งหมดใช่มั้ยล่ะ?
แล้วเห็นอะไรบ้างมั้ย?

คนเมือง - ก็เปล่า...เห็นแต่เลือดเต็มตัวเท่านั้นแหละ
แถมผมยังเห็นแค่ตอนเอามันไปฝังหรือเผาเท่านั้น...
ปิศาจ - คนต่อไป!

สรุปโดยรวมก็

ผู้ชายที่ชื่อ "โกโดว"
น่าจะเป็นชื่อปลอมด้วย ไม่ทราบอายุ
เขาแทบไม่เคยเอ่ยปากถึงเรื่องของตัวเองเลย
แถมยังลือกันว่าเคยเป็นทหารรับจ้างมาก่อนด้วย เป็นชายร่างใหญ่ล่ำสัน มีศาสตร์การต่อสู้สูง

หน้า 22
เหยื่อรายแรกคือหญิงเจ้าของร้างเหล้า อิลมิน่า
เป็นสาวหม้ายอายุ 45 ปี

เขาถูกพบเป็นศพโดนบีบคอ
อยู่บนเตียงในบ้านของตนเอง

ก่อนหน้านี่ มีคนพบเธอคน้นนั่งคุยกับโกโดว
ผู้คนเลยสงสัยในตัวเขา

จู่ๆเขาก็อาละวาดและทำเอาทุกคนโดยรอบเข้าไปติดร่างแหด้วย
เหยื่อของเขาเพิ่มไปอีก 2 ราย

ระหว่างนั้นเอง "ปากปิศาจ" ก็ถูกเปิดเผยออกมา

ระหว่างที่ทุกอย่างอยู่ในความอลหม่าน เขาก็ได้หนีออกไป

วันถัดมา เมื่อโกโดวปรากฏตัวในเมือง
พวกผู้ชายในเมืองใช้กำลังล้อมและสังหารเขา

หน้า 23
ศพถูกโยนออกไปนอกเมือง แต่ว่า...

วันต่อมา
โกโดวก็ฟื้นคืนชีพและกลับมาในเมือง

พวกนายทำแบบนั้นอยู่ด้วยกันสามครั้ง...

จากนั้นพวกคนรอบๆตัวคนฆ่าโกโดว
ภรรยา...
พ่อแม่...
ลูกของพวกเขา...

ก็ถูกใครซักคนฆ่าไปทีละคนๆ...

เมื่อความหวาดกลัวของคนในเมืองถึงขีดสุด
โกโดวก็จับตัวครอบครัวของผู้ว่า
แล้วก็เรียกร้องสิ่งของเหล่านั้น

ว่าง่ายๆคือถ้าไม่อยากให้อยู่ในเมือง
ก็ต้องค่อยส่งของใช้ดำรงชีพกับผู้หญิงมาคนหนึ่งตลอดไป
จบกันล่ะโลกนี้
มีอะไรที่ฉันพูดตกหล่นบ้างมั้ยล่ะ คุณคนเฝ้า?

หน้า 24
คนเฝ้า - นายต้องการจะเล่นเกมจิตวิทยากับพวกเรารึไง?
ปิศาจ - พูดเรื่องอะไร?

ผู้คนที่นี่ใกล้จะประสาทอยู่แล้ว
เรารับกันแทบจะไม่ไหวอยู่แล้ว
นายไม่เห็นต้องมาจิกถามกันแบบนี้ก็ได้นี่

ฉันเกลียดไอ้พวกที่ไม่มีเจียมตน หวังแต่จะตายเอาดาบหน้าที่สุด

นายเองก็โดนหมอนั้นเหมือนกันใช่มั้ยล่ะ?
คนเฝ้า - ฉันมีหน้าที่แค่ผลักโกโดวให้จนมุมเท่านั้น

แต่ตอนนี้
ชักเริ่มอยากฆ่าเขาขึ้นมาแล้วเหมือนกัน

หน้า 25
ฮารุ - พี่!
หนูวาดเสร็จแล้ว!!
ปิศาจ - เยี่ยม!
ไหนขอดูหน่อยซิ!!

นาย
ไม่กลัวฉันล่ะซินะ

คนเฝ้า - ตัวก็ใหญ่ออกปานนั้น...
แต่ยังทำตัวเหมือนเด็กเลยนะ

ปิศาจ - อย่าวัดคนด้วยรูปลักษณ์ภายนอกซิ
แต่เอาเหอะ
ท่าทาง "ผู้ใหญ่" ในเมืองนี้จะหมายถึงพวกมือไม่เคยว่างซินะ?

หน้า 26
ถ้าเป็นผู้ใหญ่จริง ก็คงทำใจให้เย็นและไม่ปล่อยให้เรื่องมันวุ่นวายแบบนี้หรอก
พวกที่ไม่ตาย จะเอากำลังเข้าชนยังไงก็ไม่ได้ผลหรอก
แม้แต่เด็กยังรู้

เธอชอบหนวดนั้นใช่มั้ยล่ะ

คนเฝ้า - จริงหรือที่เขาว่าไม่มีใครที่เป็นปิศาจมาแต่เกิด?

หน้า 27
มีความเชื่ออยู่ว่า...
ตอนที่ปิศาจขาวปรากฏตัวมาเมื่อเที่ยงรัตติกาล ถึงแม้มันจะถูกแยกส่วนด้วยดาบนั้นก็ไม่ได้สูญสลายไป
แต่วิญญาณมันกระจายตัวออกไปเพื่อสิงคนในที่ต่างๆ

ปิศาจ - ก็ไม่รู้ซิ
ถึงพวกนายจะเรียกฉันว่าปิศาจ
แต่ฉันเห็นว่าเป็นแค่คนไม่สมประกอบที่เวลาไม่เดินก็เท่านั้น

คนเฝ้า - เวลา?
ปิศาจไม่เพียงแค่เป็นอมตะแต่ไม่มีวันแก่ด้วยรึ?

ปิศาจ - โอ๋ะ
ระฆังดังล่ะ

โห ตรงเวลาเป็ะเลยแฮะ
บาทหลวงที่นี่ขยันจังแฮะ
แต่ก็แหงล่ะนะ

หน้า 28
คนเฝ้า - พกนาฬิกาติดตัวด้วยรึ?

ปิศาจ - ไว้เป็นตัวอ้างอิงอ่ะนะ

คนเฝ้า - ที่ว่าจะจัดการปิศาจนะ หมายถึงยังไงกัน?

ปิศาจ - นายทำไม่ได้หรอก

ถึงจะเย็นลงแล้วก็เหอะ
แต่คนอย่างนายเป็นพวกที่ต้องคิดคำนึงถึงข้อดีข้อเสียของการกระทำก่อนที่จะลงมือ

พวกที่จะเสียใจเอาภายหลังจากการไม่ลงมือซะมากกว่าไม่ใช่รึ?

ก็นายเป็นผู้ใหญ่นี่

แต่

หน้า 29
ถ้าอยากจะย่างก้าวเข้ามาในโลกที่พวกฉันอยู่จริงๆล่ะก็
ฉันจะบอกวิธีข้ามเส้นให้เอาบุญก็ได้นะ

ล้อเล่นนะ
มันมีตรรกะที่ใช้ได้กับพวกอมตะเท่านั้นอยู่
นายนะยังไงก็ทำไม่ได้หรอก

หน้า 30
ผู้ว่า!!!

ฉันเสร็จงานสำหรับวันนี้แล้ว
เลยเป็นว่า
ช่วยจัดการเรื่องอาหารและที่พักให้ทีซิ

ที่พักก็
อืม
จะบ้านของผู้ว่าก็ไม่ว่ากันหรอกนะ?

จิน
ฉันมอบหมายให้นายดูแลคุณปิศาจนั้น
รีบๆไปจัดเตรียมทุกอย่างให้เรียบร้อยซะ

โรงแรม - ฉันให้ปิศาจมาพักที่นี่ไม่ได้หรอก

หน้า 31
จิน - อย่าพูดแบบนั้นซิ ขอร้องล่ะ
พวกเราถูกปฏิเสธมาหลายครั้งแล้วนะ
โรงแรม - ถึงคุณจะขอร้องก็เถอะ
แต่เรามีเด็กเล็กอยู่ในนี้นะ ฉันทำอะไรเสี่ยงๆแบบนั้นไม่ได้หรอก

จิน - นี่เป็นคำสั่งของผู้ว่านะ
แค่ 3 วันก็พอ
โรงแรม - แบบนั้นยิ่งไม่เอาเลย
คนขี้เหนียวแบบนั้นมีรึจะจ่ายค่าพัก!

ปิศาจ - ท่าทางจะไม่ไหวจริงๆซินะ
แบบนี้สุดท้ายลุงก็คงต้องรับผิดชอบเอาเอาแล้วล่ะนะ?

หน้า 32
ดัน - เหวอ...

อุ๊ก...

จิน - ดัน!!

หน้า 33
ดัน - จะ...
เจ้าปิศาจ...

เอาพี่ฉันคืนมานะ...

จิน - ดะ
เดี๋ยวก่อน...
หยุดก่อนเถอะ!!

เขาเป็นลูกชายฉัน! เดี๋ยวฉันจะอธิบายให้เขาฟังทีหลังเอง
ดัน - พ่อ...
จิน - ฉันยอมทุกอย่าง ปล่อยลูกชายฉันไปเถอะนะ!!

ปิศาจ - หึ

หน้า 34
หึ
หึ
หึ
หึ
หึ
หึ
หึ...
หึ

เผยไต๋ออกมาแล้วซินะ

บอกแล้วไง ว่าฉันล่าแต่ปิศาจเท่านั้น
เอ้า ฉันคืนให้

ลูกสาวคุณก็โดนโกโดวจับตัวไปซินะ?

จิน - ชะ-
ใช่แล้ว...

ปิศาจ - หืมม์...

หน้า 35
นี่ ไอ้หนู
เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะไปสัมภาษณ์นายที่บ้านด้วยล่ะกัน

ฉันปล่อยนายไปแล้ว ยังไงก็ร่วมมือกับฉันซักหน่อยเถอะ

ฮารุ - ไม่เอาหรอก~
ปิศาจ - หล่อนนะหุบปากไปเลย

จิน - ทำตัวดีๆนะ
ดัน
เดี๋ยวพ่อจะอธิบายทั้งหมดให้ฟังตอนหลังเอง

โรงแรม - จิน
ไม่เป็นไรใช่มั้ย?
จิน - ไม่เป็นไร
รบกวนเธอโทรให้ใครมารับลูกของฉันกลับไปทีได้มั้ย?

ถ้าไม่มีที่พักล่ะก็
ไม่ลองพาปิศาจหนุ่มนั้นไปหาหลวงพ่อตาขาวนั้นหน่อยรึ?

หน้า 36
ปิศาจ - หลวงพ่อตาขาว?

ฮารุ - สูงจังเนอะพี่
ปิศาจ - แต่มีรึที่จะพาปิศาจเข้าโบสถ์แบบนี้...

หน้า 37
ราเกล - พอดีที่นี่ไม่ค่อยได้ซ่อมบำรุงเท่าไหร่อ่ะนะ
อาจจะรกซักหน่อย ยังไงก็ขออภัยด้วยแล้วกัน

ฉันชื่อราเกล
ที่นี่ไม่ได้มีแขกมาเยี่ยมเยียนนานแล้วนะ

ฮารุ - หนูฮาระค่ะ!
ปิศาจ - นายอยู่ที่นี่คนเดียวงั้นรึ?

หน้า 38
ราเกล - ใช่แล้วล่ะ
แล้วเธอชื่อ?

ปิศาจ - ทิ้งไปแล้ว
ยังไงทุกคนก็เอาแต่เรียกว่าปิศาจๆอยู่ดี

จะดีรึ?
ที่มาต้อนรับพวกเราแบบนี้

ราเกล - ทำไมล่ะ?

นี่คือห้องของฉัน
ที่นี่มีของใช้เพียบพร้อมมากที่สุด
เดี๋ยวฉันนอนในห้องทำงานเอง เพราะงั้นเชิญใช้ตามสบายเลยนะ

หน้า 39
จินบอกฉันว่าเขาจะเอาอาหารและของใช้ที่ขาดเหลือมาให้
ที่นี่น่าจะน่าอยู่ขึ้นมาอีกหน่อย

ปิศาจ - ก็นะ
ที่นี่ห่างจากเมืองพอสมควร พวกชาวเมืองคงต้องการแบบนี้มากกว่าแหละนะ
ฮารุ - เย้!

ปิศาจ - เฮ้ย
อย่าโยนกระเป๋านะเฟ้ย!

ราเกล - เดี๋ยวฉันเปลี่ยนผ้าปูให้นะ

หน้า 40

หน้า 41
ไม่มาสวดด้วยกันรึ?

ปิศาจ - ต่ออะไร?

ราเกล - ไม่ต้องระแวงขนาดนั้นก็ได้
เธอก็น่าจะรู้นี่ว่าชาวเมืองเรียกฉันว่าอะไร

ศาสนจักรดาบกางเขนศักดิ์สิทธิเติบโตขึ้นอยู่พักหนึ่งเพราะสามารถปราบปิศาจขาวได้ไม่ใช่รึ?
ถึงดาบแห่งแสงจะว่ากันว่าหมดพลังอำนาจไป
แต่ก็ยังมีหลายประเทศที่ยังนับถืออยู่ แม้มันจะอยู่ในช่วงล้มสลายแล้วก็ตาม
ถึงจะบ้านนอกแบบนี้ก็เหอะ แต่มันจะไม่ร้างไปหน่อยรึ?

หน้า 42
ทำไม
ถึงโดนเรียกว่า "ตาขาว" ล่ะ?

ราเกล - เพราะฉัน...หลีกเลี่ยงที่จะเข้าร่วมในกองปราบปรามน่ะซิ

ปิศาจ - ก็นะ
ก็ตอนนี้คนเขาก็หวังให้นายไปปราบเจ้าปิศาจนี่น่า
ราเกล - โกโดวไม่ใช่ปิศาจหรอก

เธอเองก็ด้วย

จริงอยู่ว่าตราปากปิศาจของพวกเธอคนอมตะมีจุดเริ่มมาจากปิศาจขาว
แต่ไม่ว่าจะน้ำมนต์ บทสวด หรือกระทั่งเวทย์ปราบมารที่แกร่งที่สุด "ดาบแห่งแสง" ทำอะไรพวกเธอไม่ได้เลย
หลายคนบอกว่าเวทย์ปราบมารในสมัยเก่ามันตายไปแล้ว แต่จริงแล้วไม่ใช่

พวกเธอดูยังไงก็เป็นมนุษย์
มันก็เท่านั้นแหละ

ปิศาจ - นั้น...เป็นความคิดของนายเอง?
หรือว่าคำสอนของศาสนา?

หน้า 43
ราเกล - ฉันตีตัวออกห่างจากศาสนจักรแล้ว
ปิศาจ - อ๋อ

งั้น
นายก็หมกตัวอยู่ในนี้และเอาแต่ภาวนากับพระเจ้าของนายซินะ?
มันก็ฟังดูเป็นตรรกะของพวกตาขาวจริงๆนั้นแหละ

ราเกล - เธอคง...
ไม่เชื่อในพระเจ้าซินะ...

คนที่มีสติดีไม่ว่าใครก็ต้องมีสิ่งยึดมั่นถือมั่นทั้งนั้นแหละ ฉันคิดแบบนั้น

นับตั้งแต่ที่โลกถูกทำลายไปแล้วครั้งหนึ่งตอนเที่ยงรัตติกาล
องค์กรโลกองค์กรเดียวที่ยังเดินได้อยู่ก็มีแต่ศาสนจักรของนายเท่านั้น
ก็น่าจะมีข้อมูลเก็บไว้มากที่สุดด้วย ใช่มั้ยล่ะ?
แต่นายกลับปล่อยให้ชาวเมืองอยู่ในความไม่รู้ แถมยังโยนคำโต้เถียงต่อหลักคำสอนที่ศาสนจักรนี้ถนัดหนักน่าหลังโดนจู่มโจมว่าเป็นศาสนานอกรีตทิ้งอีก
แล้วนายจะอยู่ต่อเพื่ออะไรกันแน่?

หน้า 44
ราเกล - ฉันเอง
ก็เคยคิดว่าปิศาจเป็นสิ่งที่ควรถูกทำลาย

ถ้าเห็นสิ่งนั้นเข้าล่ะก็ ไม่ว่าใครก็ต้องคิดแบบนั้น

ปิศาจ - นี่นาย...
หรือว่านาย
เคยเห็นปิศาจขาวนั้น!?

มันเป็นเรื่องเมื่อกว่ายี่สิบปีที่แล้ว
แต่ก็นะ
คนส่วนมากที่ได้เห็นมันก็ตายหายกันไปหมดแล้ว

ตอนนั้นฉันยังเด็กอยู่

หน้า 45
ครอบครัวของฉันเป็นคนเลี้ยงแกะมารุ่นต่อรุ่นแล้ว
ฉันคอยไล่ต้อนแกะอยู่ทุกวี่ทุกวัน
ไปตามเนินเขาต่างๆ

ฉันติดตามพ่อลงไป
เมืองติดชายทะเลเป็นบางครั้ง

เมืองนั้นเป็นเมืองท่าใหญ่ เลยมีความเจริญรุ่งเรื่องมาก
แต่ฉันไม่ค่อยชอบเมืองๆนั้น

ถ้าจะพูดให้ถูกคือ ฉันไม่ชอบผู้คนในเมืองนั้น
พวกเขาดูถูกชาวเขาอย่างพวกเรา
พวกเขาเสพแต่ความสุข เหลาะแหละ เกียจคร้าน
นัยตาพวกเขาเต็มไปด้วยมลทิน

หน้า 46
ราวกับปิศาจไม่มีผิด
ตอนนั้นฉันคิดแบบนั้น

แต่แล้ว

ปิศาจที่แท้จริงก็ผุดขึ้นมาจากทะเล

หน้า 47-48

หน้า 49

หน้า 50

หน้า 51
แฮ่ก
แฮ่ก
แฮ่ก

แฮ่ก
อุ๊บ
อุ๊ก

เฮือก

หน้า 52
มันกำลังกินอยู่
อึก...
ฉันคิดได้แค่นั้น

หน้า 53
อะไรซักอย่างกำลังกัดกินโลกใบนี้

เสียงเดียวที่อยู่รอบตัวฉัน
คือเสียงแผ่นดินที่สั่นครอน
กับเสียงเคี้ยวของสิ่งประหลาดนั้น

นั้นมันคืออะไรกัน...

ฉันเกลียดคนในเมืองนั้นก็จริง

หน้า 54
เคยกระทั่งคิดว่าพวกนั้น
สมควรไปลงนรก

แต่ว่าใครกัน...

มนุษย์คนไหนที่สมควร
ต้องมาเจอแบบนี้ด้วย?

ในเหตุการณ์ที่ไร้เหตุผล ยากที่จะเข้าใจ
ในความอลหม่านนั้น ฉันสัมผัสได้แต่ความเกลียดโกรธ

จนกระทั่งได้ยินเสียงนั้น

หน้า 55-56
ปิศาจขาว - ฮ่ะ

หน้า 57
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ราเกล - พอได้ยินเสียงนั้น แกะของฉันก็ตายหมดทั้งคอก
ฉันเองก็ใบ้กิน พูดอะไรไม่ออกไปอีกหลายปีเลยทีเดียว
ฉันเข้าร่วมในศาสนจักรดาบกางเขนศักดิ์สิทธิ
เพราะนั้นเป็นองค์กรเพียงองค์กรเดียวที่สามารถต่อกรกับปิศาจขาวนั้นได้

ความหวาดกลัวเสียงหัวเราะนั้น
มันฝังลึกในร่างของฉันจนไม่สามารถเอาออกได้แล้ว
แต่สิ่งที่ผลักดันฉันในสมัยหนุ่มสุดท้ายก็แค่
ความโกรธเกลียดเคียดแค้นเท่านั้น

ปิศาจ - แล้วตอนนี้ล่ะ?

...ฉันไม่มีคุณสมบัติจะใช้เวทย์ปราบมาร
แต่เพราะฉันอ่อนแอนั้นแหละ คำสอนของพระเจ้าจึงช่วยฉันได้มากจริงๆ

หน้า 58
เธอ...
บอกว่าเป็นนักล่าปิศาจซินะ...

ตอนนี้ศาสนจักร
กำลังทุ่มเทกำลังในการพัฒนาเวทย์ปราบมารใหม่
ฝึกฝนนักพยากรณ์ และสืบเสาะการเคลื่อนไหวของพวกอมตะ

ถึงจะยังไม่เป็นทางการ
แต่ตามที่มีการรายงานมา พวกอมตะเป็น "เศษเสี้ยวปิศาจในรูปของมนุษย์"
มีเป้าหมายในการ "กินกันเอง" โดยตราปากปิศาจนั้นและรวมเป็นหนึ่งเดียว...
แปลว่าเศษเสี้ยวปิศาจทั้งหมดจะมารวมกัน หรือก็คือ "ปิศาจขวาจะฟื้นคืนชีพ"

แล้วเธอ
เชื่อในสิ่งไหนล่ะ?

หน้า 59
ปิศาจ - ก็เพราะสับสนนั้นแหละ ถึงถูกเรียกว่าตาขาว

พระเจ้าของนายก็น่าจะสอนไว้นี่
ว่าจงรักเพื่อนบ้านของเจ้านะ

** ราเกลเปิดเผยเรื่องราวทั้งหมดของ "ปิศาจขาว"...!! ตอนต่อไป การพบกับโกโดวทำให้คืบใกล้เข้าไปสู่แกนของเรื่องมากขึ้น! **