Sukedachi 9 6.1

ผมหยิบขึ้นมาเล่นๆ ตามจริงตามอ่านมาตั้งแต่ตอน 1 แล้ว ก็นึกอยู่พักหนึ่งเหมือนกันครับว่าจะแปลดีมั้ย เพราะหลังๆรู้สึกไม่ค่อยได้แปลเลย สรุปเป็นว่าแปลเป็นไทยไปแล้วกัน

ที่โดดมาตอนนี้เลยเพราะผมหา RAW ตอนก่อนๆไม่เจอนะครับ ผมเป็นพวกไม่ค่อยนิยมการแปลซ้ำซ้อน ดังนั้นต่อให้ตอน 2 กับ 3.1 จะมีแปลอังกฤษ แต่ขอไม่แปลจนกว่าจะได้ RAW ครับ ถ้าใครมีก็บอกด้วยแล้วกันนะครับ ผมจะแปลย้อนให้

คำศัพท์ส่วนมากเป็นคำที่ผมถือวิสาสะตั้งขึ้นมาเอง บางอันอาจจะฟังดูแปลกๆ ผมอาจจะมีย้อนกลับมาแก้ไขปรับปรุงอีกภายหลังนะครับ ผมไม่ได้อ่านแปลไทยตอนแรกด้วย เลยไม่ค่อยรู้เหมือนกันว่าเขาใช้คำไหนมาก่อน (แต่คาดว่าน่าจะทับศัพท์) ยังไงก็ขออภัยด้วย ถ้าคิดว่ามีคำที่ดีกว่านี่ก็รบกวนบอกกันได้นะครับ ผมรับทุกข้อเสนอครับ

ปล. ใครมีเรื่องอื่นที่คิดว่าน่าเอามาแปลก็แนะนำได้นะครับ พอดีช่วงนี้ผมหลงทางเล็กน้อย ไม่ได้ติดตามมานาน ไม่รู้เขาไปกันถึงไหนแล้ว - -"



ซึเกะดาจิ 09 (ดาบปราบทุกข์)
กระจกบานที่ 6 “ฮารุ”
หน้า 1
** ฮารุ (ใบไม้ผลิ) เธอคนนั้นได้จับภาพแห่ง “ความจริง” ที่ผ่านการพบเจอและการลาจาก **
** ขอบคุณ **

หน้า 2
โคตะ – ช่วงนี้มีข่าวฆ่าตัวตายเยอะจังนะฮะ

ยูจิ – แปลกแฮะ...
ยัยฮารุ ทำไมเราโทรหาไม่ได้เลย...

ฮารุ – ยูจิใจดีกับคนอื่น...แถมอาศัยคนเดียวด้วย

ข-...ขอโทษนะ

ยูจิ – หลังจากนั้นก็ติดต่อเขาไม่ได้เลย...หรือว่า...จะยังรู้สึกแย่กับเรื่องนั้นอยู่...?
โคตะ – รุ่นพี่...ฟังผมอยู่ป่ะ?

ยูจิ – เอ๋ะ?
อ-...อืม

หน้า 4
เรียวโกะ – ทะเลาะกับแฟนมารึคะ?
ยูจิ – ฟงแฟนอะไรล่ะ!

ฉันแค่ติดต่อเพื่อนปากจัดที่สนิทกันมาตั้งแต่มหาลัยไม่ได้แค่นั้นเอง
โคตะ – ...เขาเป็นอะไรหรอฮะ?

ยูจิ – ...เป็นนักข่าว
ที่ทำข่าวเกี่ยวกับทัณฑ์ชำระแค้นน่ะ...

โคตะ – ...เผอิ๊ญ...เผอิญเลยครับ! มีข่าว “นักข่าวหญิงที่ทำข่าว
เรื่องทัณฑ์ชำระแค้นสงสัยฆ่าตัวตาย!!?” ด้วยล่ะครับ!

ยูจิ – อะไรนะ!!?
โคตะ – เหวอ

หน้า 5
คน - เธอน่ะ สนใจเข้ากรุ๊ปวาดการ์ตูนมั้ย?
นักเบสบอลมหาลัยนี่เมพโคตรเลยวุ้ย

ฮารุ – ไปงานสื่อมวลชนดีกว่ามั้ง?

นักเบสบอล – เฮ้ย!! แบบนั้นโดนแน่เลยว่ะ!!!
เฮ้ย หลบเร็วเข้า!!!

ฮารุ - ? ...อะไร?
ว้าย!!!

หน้า 6
นักเบสบอล - ...เฮ้ย...ซวยแล้วไง...
...อ่ะ...

หมอนั้น รับลูกเบสบอลด้วยมือเปล่าเลยหรอ...
ยูจิ – เธอ...ไม่เป็นไรใช่มั้ย?

ฮารุ – ...ข-...
ขอบใจนะ

...แล้วมือนาย...ไม่เป็นไรหรอ?
...เอิ่ม
ยูจิ – อ๋อ

...ฉันหรอ?
ฉันน่ะ...

หน้า 7
ฮารุ - [...ยูจิ...]

อุ๊บ
[...ยูจิ...]

เรย์โกะ - ในห้องปิดตายใต้ดินนี่...ต่อให้ตะโกนไปก็ไม่มีใครมาช่วยเธอได้หรอก

ที่ต้องมาเป็นแบบนี้ก็เพราะงาน
ที่เธอเลือกเอง...

งานนักข่าวนั้นแหละ!

พวกปรสิตที่วันๆเอาแต่เสือก...
เรื่องชาวบ้าน...

หน้า 8
คิดหรอว่าฉันจะบอกความรู้สึกตอนที่พี่ฉันต้องโทษ
ชำระแค้นกับพวกเธอ?

ฮารุ - ...แต่เพราะญาติฝั่งคนผิด...ไม่พูดอะไร...
คนเลยยอมรับการทำทัณฑ์ชำระแค้นมากขึ้น

เรย์โกะ - ยัยนักข่าวที่มาทำข่าวตอนแรกสุดก็พูดอย่างนั้น
แต่สุดท้าย...

ยัยนั้นดันเขียนบทความ
ประจานเรื่องอื้อฉาวของพวกเรา
ทำให้เราเสื่อมเสียเพียงเพื่อให้ขายข่าวให้ออก!!

...แม่ฉันที่ยังทุกข์เรื่องพี่ชายไม่หาย...
ก็โดนบทความนั้น...

ฆ่าตาย!!
...เขากระโดดตึกตายจากชั้น 7

หน้า 9
ฮารุ – นักข่าวไม่ได้เป็นแบบนั้นทุกคนนะ
เรย์โกะ - เป็นซิ

เอาแต่เรื่องคนอื่นไปแฉ
เพียงเพื่อหาจุดยืนให้ตัวเอง

ฮารุ – ไม่ใช่!!!
นักข่าวทำข่าวก็เพื่อแก้ไขข้อผิดพลาดในสังคม...!!

เรย์โกะ - ต่อให้พูดอย่างนั้น
แต่ก็ยังทำเพื่อตัวเองอยู่ดีใช่มั้ยล่ะ?

เพราะงั้นนักข่าวคนไหนที่มาทำข่าว
ฉันเลยเอาคืนโดยการให้พวกมัน
“ฆ่าตัวตาย” เหมือนกับแม่ฉัน

หน้า 10
ฮารุ – งั้นข่าวที่นักข่าวฆ่าตัวตายนั้นก็!!
เรย์โกะ - คนตายไม่มีปากเสียงหรอก

*จึ้ก*
ฮารุ - [ยูจิ...]

ช่วยฉันด้วย!!!

*ปึก*
เรย์โกะ - ...บอกแล้วไงว่ายังไงก็ไม่มีใครมาช่วย...

อะไรกัน!!? ปะ...ประตู!!!

หน้า 11
ซากุราดะ – เห็นว่าประตูล็อค
ก็เลยขอเปิดทางนี้เอาแล้วกัน

ฉันเก็บพยานหลักฐานได้เรียบร้อยแล้ว
...เสียดายจริงๆนะ...
ฮิรุกุจิ เรย์โกะ

หน้า 12
เรย์โกะ – [หมอนั้นตัดประตูได้ยังไง!!?]
น-...นายเป็นใคร!!?

ใคร!!!?

ซากุราดะ - ...ก็แค่คนที่อยากช่วยญาติ
ผู้ต้องโทษชำระแค้นเหมือนกับญาติผู้เสียหาย...

เรย์โกะ - ...หรือว่านาย...
ด-...ดาบปราบทุกข์งั้นหรอ!!?

ฮารุ – [...ดาบปราบทุกข์!]

หน้า 13
ตำรวจ – โทษทีที่ถานนานหลายเรื่องนะ

ฮารุ – ฮือออ เป็นอิสระซักที!

ซากุราดะ – โอ๊ะ...

ฮารุ – [เล่นซ่อนหากับใครอยู่รึคะ?]

ขอบคุณที่ช่วยฉันเอาไว้นะคะ
คุณดาบปราบทุกข์!!
ซากุราดะ – ไม่หรอก...
ฉันไม่ได้...

หน้า 14
ฮารุ – ไม่หรอกค่ะ มาถึงตอนนี้แล้วหลอกฉันไม่ได้หรอก
เห็นอย่างนี้ แต่ฉันก็เป็นถึงนักข่าวบ้านๆ
ที่ทำข่าวเรื่องโทษชำระแค้นนะคะ!

ถ้ายังไง ฉันขอถามเรื่องแปลกๆหลายเรื่อง
พร่างสัมภาษณ์ไปด้วยหน่อย

ซากุราดะ – โทษทีนะ แต่ถ้าไม่มีใบอนุญาตให้สัมภาษณ์เป็นการพิเศษ
ฉันบอกอะไรเรื่องดาบปราบทุกข์กับเธอไม่ได้หรอก

ฮารุ – ...ขอซักหน่อยเถอะค่ะ
ซากุราดะ – ของ่ายๆแบบนั้นไม่ได้หรอก

ฮารุ - ...ทีคุณยังยื้อเวลาไม่ยอมช่วยฉัน
เพื่อเก็บพยานหลักฐานเลยนี่?
[แบบนี้น่าทำเป็นข่าวนะเนี่ย]

หน้า 15
ซากุราดะ - เอาตัวเองไปเสี่ยงอย่างนั้น
คงไม่ยอมง่ายๆเลยซินะ แม่หนู

ฮารุ – ก็ฉัน
เป็นนักข่าวนี่ค่ะ...

ซากุราดะ – หึหึ...เป็นคุณหนูที่น่าสนใจจริงๆ
แต่ถ้าแค่นั้นคงเอาใบอนุญาตมาไม่ได้หรอก...

ฮารุ - ...อย่างงั้นรึคะ?
ถ้างั้นคงต้องสู้ด้วย “บทความนั้น” จริงๆด้วยซินะ

ซากุราดะ – ...แม่หนู...ชื่ออะไรรึ?

ฮารุ – ยานาเซะ ฮารุกะ

ซากุราดะ - ...ชื่อน่ารักดีนะ
ฉันจะรออ่านบทความของเธอแล้วกัน

หน้า 16
มายุมิ – ดีไปนะ ฮารุ
หนังสือพิมพ์ – ข่าวเด็ด เรื่องจริงจากปากคนร้ายฮิรุกุจิ
โศกนาฎกรรมชำระแค้นที่เกิดจากการชำระแค้น!!!

ฮารุ – หมายถึงที่ฉันกลับมาได้อย่างปลอดภัย
หรือเรื่องสกุ๊ปข่าวเหรอ?
มายุมิ – ก็ต้องเรื่องสกุ๊ปน่ะซิ

ฮารุ – ว่าแล้วต้องแบบนั้น มายุมิ

มายุมิ - ...สรุปแล้ว...พ่อองค์ชายดาบปราบทุกข์ที่ช่วยฮารุไว้นั้น
เขาเป็นคนแบบไหนล่ะ?

หล่อมั้ยล่ะ?
คงปลื้มเขาซิท่า?
ฮารุ – ผู้ชายที่ไปเป็นดาบปราบทุกข์ไม่ใช่สเป็คฉันซะหน่อย

มายุมิ - กะแล้วว่าต้องพูด
...แต่ก็น่าเสียดายนะ

หน้า 17
ถ้าเป็นฉันล่ะก็ จะฮุบเขาไว้เป็นแฟน
แล้วถามทุกอย่างออกมาให้หมดเลย
โอกาสทองสำหรับทำข่าวเด็ดๆเลยล่ะ

ฮารุ – ...หน้าที่ของพวกเรา
ไม่ใช่แค่ก็เขียนสกุ๊ปเฉยๆนะ
มายุมิ – ...จ้ะๆ
เขียนข่าวที่เปลี่ยนโลก...
ใช่มั้ยล่ะ?

โอนิซึกะ – แต่ปมของคดีนี้มันก็มาจากการเขียนข่าวแบบไม่คิดของนักข่าว
หลังการประหารชำระแค้น จนทำให้ญาติคนผิดเสียหายแหละนะครับ

หน้า 18
ถึงอย่างนั้นก็ยังมีบทความนอกกรอบที่พูดถึง
ว่าโทษชำระแค้นทำให้เกิดการชำระแค้นมากขึ้นอีกด้วย...

มายุมิ – นี่มันบทความของเธอนี่!!!

...ตาลุงนี่ดูถูกนักข่าวแบบนี้ น่ารำคาญจริงๆ
อย่าไปสนเขาเลยนะ...ฮารุ...

ฮารุ – ...ฉันไม่ได้สนเรื่องบทความหรอก
ฉันแค่...

ไม่เข้าใจว่าโอนิซึกะมีอำนาจสั่งการเหนือโทษชำระแค้นแท้ๆ...
แต่ทำไมถึงให้มีการลงโทษแบบนี้ต่อไปโดยไม่ย้อนไปคิดเลยว่ามันถูกต้องหรือเปล่า...

หน้า 19
มายุมิ - ...ถ้างั้นมาร่วมมือกับฉันมั้ย?
ฮารุ - ...ร่วมมือ?

มายุมิ – ไปกระชากหน้ากากยักษ์กัน!

ฮารุ – แต่แบบนั้นมัน-

มายุมิ – ก็ไปหาเรื่องอื้อฉาวยังไงล่ะ?
ฮารุ – เรื่องอื้อฉาว?

ก็อย่างเช่น...นายกหลีสาว

หน้า 20
เรื่องแบบนั้นเธอไปเอามาจาก!?

มายุมิ – ...ถ้าเราเปลี่ยนความจริงของโลกไม่ได้
งั้นก็ “สร้างความจริง” ขึ้นมาซะหมดเรื่อง

ฉันไปจีบพวกในแผนกข่าวการเมืองมา
ได้ข่าวมาว่าหมอนั้นมีแผนจะไปเที่ยวชมดอกไม้ลับๆ
ทีนี่เราก็เข้าไปเปลี่ยนจากดอกไม้เป็นผู้หญิงซะเลย

ถ้าตานายกชั่วนั้นดันไปหลีสาวในวันลงโทษชำระแค้นจะเป็นยังไง?
แน่นอนว่าภาพพจน์ของโอนิซึกะ...
รวมถึงภาพพจน์ของการลงโทษชำระแค้น...ต้องเปลี่ยนไปแน่ [หึหึ]

ฮารุ - ...แต่แบบนั้นมันคือการปั้นเรื่องขึ้นมานี่...
แบบนั้นน่ะมัน...

มายุมิ – ผิด?

หน้า 21
...จะเรื่องปั้นหรือเรื่องจริง คนที่ตัดสินคือสังคม...
พวกเราก็แค่...

เป็นจุดชนวนของความเปลี่ยนแปลงแค่นั้น...
ศึกท้าชิงว่าฝั่งไหนจะชนะ!

หรือเธอมีวิธีดีกว่านี้หรือไง?

ฮารุ – [...ท่าทางเราคงเอาใบอนุญาตเข้าสัมภาษณ์พวกดาบปราบทุกข์ก็ไม่ได้ซะด้วย...]

หน้า 22
มายุมิ – สีหน้าดูดีขึ้นจากเมื่อกี้เลยนี่
อยากร่วมแจมขึ้นมาแล้วซินะ?

...อ่ะนี่...รายละเอียดแผนการ รวมถึงสถานที่เวลา
เอาโน้ตนี่ไปแล้วกัน
ฮารุ – ฉันยังไม่ได้บอกเลยว่าจะไปนะ!!

ฉันรู้น่า
ว่าฮารุ...เธอต้องมาแน่นอน
ที่ๆเกิดเหตุ